Stel….
Je laat je haar niet meer knippen, het wordt steeds langer. Het voelt goed. Maar anderen denken dat het moet van je ouders.
Je vindt lang haar mooi. Hoe langer hoe mooier. Maar anderen zeggen dat je er niet uitziet.
Je haar is natuurlijk en echt, en het is van jou. Maar anderen zeggen dat het niet normaal is.
Je vindt je haar stoer. Net zoals rockmuzikanten, filmacteurs, kunstenaars en sporters. Maar anderen zeggen dat je een meisje bent.
Je hebt lang haar vanwege je geloof. Maar anderen zeggen dat God het niet goed vindt.
Je hebt lang haar, gewoon zomaar. Het zijn de anderen die er moeilijk over doen.
Tenminste… als je een jongen bent.
Jongens met lang haar maken een dappere en opvallende keuze.

Het er niet over hoeven hebben

Rond het jaar 2000 werd de basis gelegd voor de Club van Jongens met Lang Haar. De eer komt toe aan een tienjarige jongen die een brief schreef aan de VPRO-gids, met de mededeling dat hij lang haar had. En contact wilde met jongens die dat ook hadden. Want die kende hij geen.

De jonge briefschrijver ontving een reactie van een langharig leeftijdsgenootje. De twee herkenden in elkaar de keus die ze gemaakt hadden: ‘gewoon’ heel lang haar willen! Het blijft ook nu nog fascinerend dat een jongensclub kon ontstaan op basis van… uiterlijk. Er ontstond een vriendschap tussen de twee jongens, die inspireerde tot het maken van een portretserie van (jonge) jongens met lang haar. Uit het fotoproject kwam een fotokrantje voort, en dit genereerde aandacht van de pers. Het was de redactie van Man Bijt Hond (NCRV) die in 2002 een groepje langharige jongens, deelnemers aan de portretserie, kwam filmen. Bij deze vijf jongens die elkaar niet kenden deed zich hetzelfde merkwaardige verschijnsel voor als een paar jaar daarvoor met de twee briefschrijvers. Lang haar bleek een verbroederende factor, die verder vooral niet uitgelegd of verdedigd behoefde te worden.

Meer lange lokken

Er meldden zich steeds meer jongens aan die vol overtuiging en trots lange haren hadden, soms hun leven lang al, maar wel eens last hadden van de talloze vergissingen of zelfs pesterijen. Gepest worden doet altijd zeer, ook als het gaat om een bewust gemaakte keuze. Het regelmatig verkeren onder ‘gelijkgestemde zielen’ is prettig. Vooral na aandacht van Jeugdjournaal en Volkskrant breidde zowel het aantal leden als het activiteitenaanbod zich uit.

Er kwamen een bestuur, een vaste leidinggroep, hulpleiderschap voor jongens die het talent en de motivatie hiervoor hebben, en een clubterrein (in Haaren nog wel). In de loop der jaren viel het ledental weer wat terug en stabiliseerde zich tussen de 30 en 40. Er waren regelmatig jongens die hun haar af lieten knippen, meestal niet vanwege commentaar of pesterijen, maar omdat het normaal is dat je als je ouder wordt, vooral in de puberteit, andere keuzes kunt maken. Zeker ook met betrekking tot je uiterlijk.

Nog meer lange lokken

Nu, heel wat jaren later, is de CJLH nog steeds een bijzondere club. Een jongensclub op basis van haardracht, het blijft iets aparts. Jongens die heel graag ‘onder elkaar’ verkeren,
terwijl zij een uiterlijk hebben dat juist afwijkt van de meeste leeftijdsgenootjes in hun omgeving… het blijft curieus. Het is altijd weer mooi om een nieuw lid met open mond al die andere langharige jongens te zien aanschouwen. Zo viel je altijd op, en zo lijk je opeens precies op al je nieuwe vrienden…

Maatschappelijk gezien is er door de jaren heen wel het een en ander veranderd. Ten tijde van het ontstaan van de CJLH was kort haar voor jongens in Nederland de norm. Op dit moment echter is lang haar, vooral de wilde halflange lokken, erg in de mode. In het kielzog van ‘celebrity moms’ als Kate Hudson, Victoria beckham, Celine Dion, Elle MacPerson en Cindy Crawford. Tegen het gemopper van de pers in zetten zij een soort standaard die onlangs benoemd werd als: ‘boys with long hair- sign of liberal parenting’. Lang haar werd hip.

De CJLH bedient echter niet de trendvolgers maar de ‘extremen’: jongens die hun haar écht lang, veelal zo lang mogelijk (willen) hebben. En geaccepteerd (of als het even kan: gewaardeerd en af en toe bewonderd) willen worden. Juist òok op een leeftijd waarop de natuur nog niet altijd voor hoekige en mannelijke gezichtstrekken gezorgd heeft.

Een eigen plek

Jongens met lang haar hebben een opvallende en dappere keuze gemaakt. De club geeft hen een plek waar dat erkend en gewaardeerd wordt. Een plek waar ze zichzelf kunnen zijn. Tijdens clubdagen en kampen, samen met elkaar. En in de clubkrant, voor elkaar, hun ouders en wie het verder nog wil zien en lezen. En af en toe op TV, of in krant en tijdschrift. Voor iedereen, om te laten zien dat ze er zijn. En het samen gezellig hebben. En respect verdienen.

Hetzelfde geldt voor hun ouders, die hen de ruimte geven om lang haar te hebben en clublid te zijn. (En voor chauffeur mogen spelen.)

Veel jongens hebben ‘gewoon’ kort haar. Maar haar groeit vanzelf. Hoe gewoon ìs het eigenlijk om het steeds weer af te knippen?
In ieder geval zijn er ook jongens die gewoon lang haar hebben.
…Nou en?